Wine&Blueberries

Hayat çok heyecanlı fakat aynı zamanda çok acımasız bir yer olabiliyor. Hepimizin bir amacı var bu evrende o da hayatta kalmak  daha doğrusu yaşamaktır. Peki yaşamak herkes için aynı şeyi ifade ediyor mu? Hayır. Bazılarımız 9-6 işe giderek akşam huzurlu sıcacık evinde yatıyor bazılarımız çalışmıyor belirli bir geliri var ailesinden veya eşinden ve hayatını öyle şekillendiriyor bazılarımız çok ağır şartlarla yaşıyoruz ve ölümcül hastalıklara yakalanıp hayat mücadelesi veriyoruz bazılarımız ebeveyn oluyoruz ve çocukları için en iyi koşulları sağlamaya çalışıyor bazılarımız ise çocuklarından nefret ediyor ve onları yapayalnız bırakıp terk ediyor. Kısacası, hiçbirimiz eşdeğer değiliz ve hepimizin hayat mücadelesi çok ayrışıyor. Ben 25 yaşında bir kadın olarak neden bu kadar melankolik konuşuyorum ve neden bunları yazıya dökme ihtiyacı duyuyorum  diye düşünüyor olabilirsiniz ama aslında amacım dokunabildiğim kadar insana dokunmak ve hayatın güzellikleri hakında farkındalık yaratma...

Selam Okurlar,  Bu yazıyı geçmişte çok sıklıkla takip etiğim bir yazar; Seda Diker'in "Aslında giden erkek yoktur" kitabından örnekler vererek yazacağım.  Kitap özetle diyorki; bir ilişkide ilk aylar her zaman çok güzel geçer erkek ilgili davranır kadınların korkuları devreye girmez ve eğlenceli canım cicim aylar geçirilir, ne zaman kadın'in korkuları devreye girdiğinde işte o zaman o ilişki kadın için kabusa döner. Canım cicim ayları geçtiğinde erkek daha fazla kendi hayatına yönelir daha az ilgi vermeye başlar çünkü kadın onundur ve erkeğin farklı öncelikleri vardır işi, arkadaşları gibi işte bu devred kadın yanlışa başvurur genellikle beklentilere girer erkeğin aramasını bekler hayatın merkezine erkeğini koyar ve erkeği bunaltır. ( Bunu ben kendi iliskimde de yaptım maalesef)  Yapmanız gerek ise su: Erkek mesaj mi atmıyor?, ilgilenmiyor mu? sorun yok siz de kendi hayatinizl ilgilenin! bu erkekten önce hayatın yok muydu? eee o zaman neden sanki hayatın merkez...